Nienke liep samen met Jonathan en Sander de oprit van Het Huis Anubis op.

      'Jonathan, wacht nou even op mam en mij!' riep Sander, maar hij werd niet gehoord. Kleine Jonathan was uit volle borst een liedje aan het zingen. Nienke begon te lachen. Ze vond Sander zo veel op Fabian lijken. Fabian, haar man die 5 jaar geleden vertrok en niet terug kwam, af en toe eens een brief schrijft over hoe geweldig het daar wel niet is, die waarschijnlijk niet eens weet dat Sander aan een terminale ziekte lijd en nooit te weten zal komen dat ze zijn verhuist. Nienke voelde een kneepje in haar arm. Het was Sander.

       'Er zijn hier heel wat mensen die je willen zien en het liefst nog wanneer je ook mentaal aanwezig bent!' Hij knipoogde naar zijn moeder. Nienke keek verdwaasd rond en zag dat ze voor het huis stonden. Iedereen was er al, Amber, Appie, Pim, Sterre, Raphael, Marcel en zelfs Anastacia en Jeroen stonden er. Nienke had echt nooit verwacht dat ze zelfs die 2 zouden kunnen overhalen terug in het huis te gaan wonen.

       'De wonderen zijn de wereld nog niet uit!' had Jeroen simpel gezegd. Nienke keek verder rond maar vond Merel, Emma en Jason niet.

       'Zoek je de kids?' vroeg Amber alsof ze wist wat Nienke zocht. Ze knikte.

       'Die zijn al binnen.' Amber wees in de richting van het huis. Nienke kreeg nog steeds de rillingen als ze er naar keek.

       'Mama! Kijk!' Jonathan kwam schreeuwend op Nienke af. Hij wees in de richting van een paar bomen waar een nestje van een vogel naar beneden was gevallen. Er lag een klein vogeltje naast.                

       'Waarom beweegt het niet? Waarom vliegt het niet weg? Vogels horen dat toch te doen? Is het ziek? O, we moeten het beter maken mama!' 'Jonathan, wacht!' Onderbrak ze hem. Ze ging op haar knieën zitten voor hem.

       'Tijd om te gaan, hier kan ik niet tegen!' zei Amber die snel in de richting van het huis wandelde. De meesten volgden Ambers voorbeeld behalve Sander, Sterre en Jeroen, zij bleven zwijgzaam toe kijken. Sander, Sterre, Jeroen en Nienke waren de enige die iets afwisten van Sanders ziekte. Toen hij voor de eerste keer onderzocht moest worden, waren ze erbij om Sander en Nienke op te vangen. Nienke brak toen ze te horen kreeg dat hij de 25 nooit zou halen.

      'Waarom? We moeten het helpen!' 'Dat kan niet!' Nienke zuchtte.

      'Het vogeltje is dood, Jonathan. Dat wil zeggen dat het naar een hele mooie plek gaat! Een plek waar allemaal bomen zijn en waar het heel ver en heel hoog kan vliegen. Een plek met heel veel eten en heel veel andere vogeltjes zijn om mee te spelen! Een plek waar niemand het vogeltje ooit nog pijn zal doen!' 'Echt?' Nienke knikte. Ze gaf de jongen een knuffel. 'Is Papa ook naar die plek?' Nienke had deze vraag niet verwacht en liep vast. Ze kon het de jongen niet kwalijk nemen. Hij had zijn vader nooit gezien en er nooit wat over gehoord, enkel wat foto's van voor Jonathan geboren was. Toen Fabian vertrok was Jonathan zelf nog maar 1 jaar oud, het had Nienke verbaasd moest hij zich dat nog kunnen herinneren.        

      'N... , Nee, Nee, Nee helemaal niet! Fa..., ik bedoel, papa is gewoon niet meer hier omdat hij, … veel moet werken!' zei ze vlug.         'Krulkop, we moeten naar binnen.' zei Jeroen om de jongen op een ander onderwerp te krijgen.

      'Ja, Jeroen heeft gelijk! Kom!' Sterre stak een hand uit naar Jonathan, die dat maar al te graag aanvaarde. Hij draaide zich om en zwaaide nog even gedag naar het vogeltje. Maar liep daarna mooi mee met Jeroen en Sterre naar het huis.

      'Denk je dat hij iets vermoed?' vroeg Sander zonder zijn blik van het drietal af te halen. Nienke knikte.

      'Ja! Hij vraagt veel van deze dingen de laatste tijd. Over jou, over mij, Fabian.' Ze zuchtte.

      'Waarom hebben jullie allebei zijn hersenen gekregen?' Sander lachte en gaf Nienke een duwtje, maar die kreeg hij dubbel zo hard terug. Het was een hilarisch gezicht want Sander was veel groter dan Nienke ook al was hij nog maar 15. Ze had nooit gedacht dat het zo zou lopen. Dat ze zoveel plezier zou hebben aan haar jongen, ondertussen jongens. Ze zou nooit de dag vergeten dat ze enorme steken in haar buik voelde en niemand kon verklaren waar die vandaan kwamen. Ze samen besloot met Fabian om toch maar naar een dokter te gaan die haar onmiddellijk door verwees naar het ziekenhuis om dan een week later met een zoon te moeten terugkeren. Nienke was zwanger geweest en had het al die tijd niet geweten. Gelukkig was Fabian enthousiast en zag hij het al helemaal voor zich. Nienke twijfelde lang, ze was dan ook nog maar net 18, maar haar Oma, Fabian en alle andere bewoners hebben de twijfels snel doen verdwijnen. Wat een vreugde kwam er in haar op toen ze 9 jaar later ontdekte dat Jonathan op komst was.

       'Nien, Sander! Komen jullie?' Nienke werd uit gedachten gehaald. Sander trok haar mee het huis in maar bleef verwonderd staan eenmaal hij binnen was. Ook Jonathan, Merel, Emma en Jason keken gefascineerd rond.

       'Iemand geïnteresseerd in een rondleiding?' vroeg Jeroen. De 4 kinderen in de hal begonnen te gillen.

        'Oké dan, handjes vast en volg mij!' Jeroen verdween in de richting van de keuken met de kinderen achter zich, ook Sander volgde. Jeroen was veranderd sinds hij vader was geworden. Al was hij teleurgesteld dat het een meisje was, niemand zou Merel ook maar moeten durven aan raken en hij had met Jeroen te doen! De verandering was opmerkelijk. Merel leek enorm veel op Noa, wat Jeroen vaak pijn deed. Noa was wat jaren terug overleden in een ongeval. Ook Merel had dat bijna niet overleeft, enkel Jeroen kwam er toen met wat lichtte breuken vanaf. Jeroen was met de tijd steeds meer naar Nienke en Fabian toe gegroeid. In het begin toen Sander er net was en hij gedoopt werd, kozen ze dan ook hem als peter. Al was Jeroen altijd al goed in gevoelens verbergen, toch was het heel duidelijk dat hij niet anders had gewild. Nienke vroeg zich vaker af wat er door Jeroens hoofd ging. Sander betekende veel voor hem, hij heeft zich altijd als 2de vader gedragen, ook al had niemand het verwacht. Toen Fabian verdween was het dan ook hij die Nienke het meeste bijstond. Wat moest hij wel niet doormaken toen hij hoorde dat Sander nog maar maximum 10 jaar had. Waarschijnlijk deed het even veel pijn als bij haar.

       'Nien, heb je de uitbreidingsplannen al gezien?' de vraag kwam van Raphael. Nienke schudde haar hoofd. 3 maanden geleden belde Amber haar met de melding dat ze Het Huis Anubis had gekocht, dat ze er een vleugel aan ging bij bouwen voor de kinderen en dat ze wilde dat ze allemaal terug samen in het huis gingen wonen. Nienke vond het meteen goed.

       'Hier!' Pim duwde een papier in haar handen.

       'Oh, wat mooi!' was het enige dat Nienke kon zeggen toen ze het prachtige idee bekeek. Raphael knikte bevestigend. Hij had het samen met Amber helemaal uitgewerkt en was er best trots op. De vijf, de dag dat ze thuis kwam en die in haar woonkamer zag zitten, zou ze ook echt nooit vergeten. Ze had Fabian op pad gestuurd voor de rijkdom die in het huis verborgen zou liggen, die konden ze namelijk goed gebruiken. Het verhaal dat ze toen te horen kreeg was fantastisch en ze heeft er toch weer wat goede vrienden aan over gehouden.

        'Ah, mevrouw Rozenbergh! Hier bent u! Is alles in orde?' er kwam een man uit de keuken lopen. Nienke vermoedde de vorige bewoner en dus verkoper. Jeroen volgde meteen na de man met de kinderen. Al was er wel 1 meisje te veel in het jonge gezelschap.          'Jazeker! Kan niet beter.' Amber glimlachte en de man knikte.

       'Jana, we gaan!' Het meisje dat Nienke niet kende knikte heftig.

       'Ja papa. Daag, ik kom zeker nog eens langs om te spelen!' ze zwaaide naar de andere 5 die meteen terug zwaaiden.

       'Ze hebben een vriendinnetje ontmoet.' zei Jeroen toen de man en Jana weg waren.

       'Ja en ze is heel lief en leuk!' riep Jonathan er snel achteraan. Ze knikten allemaal en Sander lachte.

       'Ik hoop dat ze nog heel vaak op bezoek komt!' Nienke vond het schattig hoe Jonathan reageerde. Alleen zagen ze Jana nog heel vaak. Ze woonde nu namelijk een paar huizen verder in de straat en kwam zo vaak ze kon naar het huis anubis. Jonathan leek het alleen maar leuk te vinden. De enorme nieuwe vleugel was al snel aangebouwd en het leven in het huis kon eindelijk beginnen. In de jaren die verstreken gebeurde er niet veel. Het leven ging gewoon zijn gangetje, iedereen groeide op zijn eigen manier. Tot op de dag van Kerstavond, 9 jaar nadat ze verhuisden. Sander raakte telkens zijn bewustzijn kwijt en ging op 1 dag razendsnel achteruit. Hij kon niet meer op zijn benen staan of zelfs bewegen. Maar hij was alleen thuis met Jonathan en die heeft onmiddellijk zijn moeder gebeld die samen met de andere nog wat kerstboodschappen waren gaan doen en dus helemaal niet wisten dat Sander achteruit ging. Nienke had meteen de ambulance gebeld, maar die avond in het ziekenhuis is Sander overleden. Het was de droefste kerst die de bewoners ooit hadden meegemaakt. Voor Jonathan was de klap het zwaarst, hij zag Sander meer als vader dan broer, maar het hield hier niet mee op. De jongen had op zijn 10de toegegeven dat hij verliefd was op Jana. Het meisje had verlegen gezegd dat zij dat ook was. Na 5 jaar was er in hun relatie niets veranderd. Ze waren smoorverliefd, dat zorgde er voor dat Jana ook steeds meer in het huis anubis zat dan haar eigenlijke thuis. Maar die ene avond, na de begrafenis van Sander, een week na kerst, moest ze van haar vader naar huis. Hij vond namelijk dat Jonathan nood had aan zijn moeder en niet aan haar. Zo gezegd zo gedaan, die avond vertrok Jana in het donker naar huis.

       'Zal ik echt niet met je mee lopen?' '

       Jonathan het is maar een paar honderd meter hier vandaan! Ik hoef zelf de straat niet over!'

       'Ja maar het voelt gewoon niet goed!' Jana gaf hem een kus.

       'Ik zie je morgen! Hou je sterk voor me oke!' Hij knikte en wachtte met naar binnen gaan tot ze helemaal van de oprit af was. Hij voelde zich er helemaal niet goed bij. Het liefst zou hij naar zijn kamer gaan en er huilen voor zijn broer en te denken aan Jana. Maar dat kon hij zijn moeder niet aan doen, dus bleef hij rustig voor zich uit starend beneden op de sofa zitten. Er klonk een bel, de deurbel. Jonathan kwam suf overeind en liep de trap af.

      'Ik kom!' riep hij naar de deur. Ook Nienke was wakker en stond in de hal. Jonathan opende de deur en er viel een huilende Jana in zijn armen. Verbaasd probeerde hij haar te troosten.

      'Ik had naar je moeten luisteren!' zei ze kalm toen ze op de sofa zat met wat warme melk in haar handen. Jonathan begreep er niets van.

       'Wat is er gebeurd?' vroeg Jonathan voorzichtig terwijl hij naast haar ging zitten. Nienke had sinds ze hier was nog geen woord gezegd en Jana enkel maar bestudeerd van op afstand. Het viel haar op dat ze Jonathan knuffelde, maar hem toch op afstand probeerde te houden alsof ze bang was, maar zichzelf overhaalde dat hij niet dat was, waar ze bang moest voor zijn. Jana antwoordde niet, er welden alleen maar tranen op in haar ogen. Ze staarde voor zich uit en Jonathan voelde zich machteloos. Hij kon niets doen.           'Heb je hem gezien?' vroeg Nienke plots. Ze was er zeker van dat ze wist wat er was gebeurd. Jonathan keek verbaasd naar zijn moeder, niet begrijpend wat ze bedoelde, maar toen hij Jana “ja” zag knikken, knipte er een lampje aan in zijn hoofd. Hij wist wat er was gebeurd! Jana was verkracht! Maanden gingen voorbij en ze werden alleen er niet beter op. Toen na de verkrachting bleek dat Jana zwanger was, stond ze voor een moeilijke keuze. Ze kwam van een strenge opvoeding en wist dat haar vader het haar nooit zou vergeven als ze het kind (kinderen) liet weghalen. Het zou moord zijn in zijn ogen, maar de gedachte aan een kind kon er nog niet in bij haar. Jonathan stond open voor beide keuzes en zou haar steunen wat ze ook koos. Dat was de mening van de meeste bewoners wel. Uiteindelijk besloot ze om het te houden, na lang praten met Nienke en Jonathan. Ze kreeg 2 zonen, maar ook dat geluk mocht niet lang duren. Een jaar na de geboorte van de 2 jongens, kwam Jana om in een ongeluk of dat was toch wat iedereen moest geloven. Jonathan had een groot geheim dat hij deelde met Jana, al zou hij er nu alleen voor staan om het geheim te houden. Jonathan kreeg het gevoel dat hij niet voor geluk geboren was. Dat de geliefden in zijn leven moesten verdwijnen omdat een hogere macht dat besliste. Daardoor raakte de jongen depressief en steeds meer op zichzelf gericht. Al wou hij niet dezelfde fout maken als zijn vader toch groeide hij iets weg van de jongens. Maar hij groiede verder weg van zijn moeder en bijna alle andere bewoners dan van de jongens. Enkel Jeroen had nog volledig vat op hem, maar ook dat veranderde toen Fabian na 19 jaar terugkeerde!